Aπό τα συντρίμμια του Πολέμου και της Κατοχής, του Εμφύλιου Σπαραγμού, της υστέρησης και της μετανάστευσης, ο Μίκης Θεοδωράκης πήρε, μαζί με μετρημένους στο ένα χέρι Έλληνες, την Πατρίδα μας από το χέρι, την ανασήκωσε, αγκαλιάζοντάς την τρυφερά, συγχωρώντας την πάντα ως Μάνα, όταν υπήρξε άδικη και σκληρή, την πλούμισε και την τίμησε στον Κόσμο ολόκληρο: υπενθύμισε, έτσι, ανεξίτηλα ότι το Ελληνικό αποθεώνεται μόνον ως Οικουμενικό, αλλά και ότι το Παγκόσμιο κοσμείται από το φως ενός τόπου, που τις αρχαίες αξίες του ο μεγάλος αναχωρητής μετάλλαξε σε απαντοχή για το παρόν και ελπίδα για το μέλλον του Ανθρώπου.
Μας έκανε, εν τέλει, περήφανους ως Έλληνες, γιατί μίλησε στην ψυχή των ανθρώπων του Κόσμου ολόκληρου.
Και μας έκανε καλύτερους ανθρώπους και πολίτες του Κόσμου, γιατί κατέδειξε ότι ως Έλληνες φέρομε, οφείλομε να φέρομε και να εμπραγματώνομε, πάντα και παντού, εντός, εκτός και επι ταυτά, στην Πολιτική, την Τέχνη, την Επιστήμη, την καθημερινή μας βιωτή εκείνα τα χαρακτηριστικά, ετούτα τα μηνύματα που κληρονομήσαμε, που κληρονόμησε και αποθέωσε προεχόντως ο απών μεγάλος Έλληνας, και που είναι η προίκα μας χιλιάδες χρόνια τώρα: την περηφάνια του αγριμιού της Κρήτης, την ευγένεια και τη δύναμη του Ιερού Βράχου και του Παρθενώνα, την ταπεινότητα και την εγκαρτέρηση, την Αγάπη τελικά, που εκπέμπει ένα μικρό ξωκκλήσι σε μια νησίδα του Αιγαίου.
Ο Μίκης δεν συμβολίζει μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια- κι ας είναι η χώρα μας μακράν της Άνοιξης που ονειρεύτηκε και τραγούδησε ανεξίτηλα και ανεπανάληπτα. Μια τέτοια ηττοπαθής παραδοχή κείται μακράν του ηρωισμού, του διαρκούς αγώνα με τον οποίο ταύτισε την ζωή και τη δράση του, έτσι και αλλιώς δεν του προσήκει.
Συμβολίζει και πρέπει πάντα να συμβολίζει την αγωνιζόμενη Ελλάδα, αυτήν που αναγεννάται από τις στάχτες της, συναιρεί και συμπυκνώνει ως τρόπο ιδιωτικού βίου και δημοσία οδός, τον Άνθρωπο που διά της πτώσης του ανασηκώνεται ψηλότερα, την Κοινωνία που αναμετριέται συνεχώς με τις δυνάμεις της και μεταφράζει τα λάθη και τις αστοχίες της σε νέους, πιο υψιπετείς στόχους, την Ανάσταση τελικά.
Αυτήν την Ανάσταση, την οποία τόσο τραγούδησε, αυτήν την οποία, ως ατέλειωτο χορό μας δίδαξε να προσδοκούμε, αυτήν στην οποία, έτσι κι αλλιώς, ανήκει.
Αν όχι ο Μίκης, τότε ποιος;;;;